Pages - Pagina's

8 Mar 2011

Ninigo Atoll 
1-7 March
Our electronic chart of Ninigo atoll is not very detailed or better said very not detailed. The position of the islands and the pass into the lagoon does not match reality. But visibility is good and we can easily see the reefs and the pass, so who needs electronic assistance? We sail into the lagoon of the atoll, in between the breakers of the swell, while on the screen of the spare navigation computer we cross a reef and an island instead of the pass (the chart is that much off).
Ninigo atol 
1-7 maart
Onze elektroniese kaart van Ninigo atol is niet erg gedetailleerd of beter gezegd erg niet gedetailleerd. De positie van de eilanden en van de pas naar de lagune kloppen van geen kanten met de werkelijkheid. Maar het zicht is goed en we kunnen de riffen en de pas duidelijk onderscheiden en dus hebben we deze elektroniese hulpjes niet nodig. We varen keurig de lagune van het atol in, tussen de brekers van de deining door, terwijl we op het computerscherm van de reserve navigatiecomputer dwars over een rif en door een eiland varen.
We drop the anchor right around the corner behind Longan island, opposite village with the same name. The anchorage is 10 metres deep, flat with a sand bottom. An anchorage to our heart: the anchor "bites" at the first attempt and the holding is perfect.
We ankeren direkt om de hoek achter het eiland Longan en tegenover het dorpje met dezelfde naam. Het is er 10 meter diep, egale bodem dus zandgrond. Een ankerbodem naar ons hart: het anker "bijt" onmiddellijk en zit als een huis.
Within a couple of hours we are visited by Solomon and a mate of his. He is the semi-official village representative in case of foreigners arriving and has come to say hello and to tell us what to expect. They bring some fresh fruit and vegetables that we exchange for sugar and rice. These two items together with fish hooks are the "currency" with which we "pay" for fish and fresh produce. There is a surprising variety on this flat sand island in a salty environment. Bananas, papaya, watermelon, sweet potatoes, cucumber and other vegetables. We have choice again and the sweet cucumber is the best we have ever eaten. It appears that the whole population of Ninigo are enthusiastic fruit and vegetable farmers. Every family has several gardens, often on different islands.
Binnen een paar uur hebben we Solomon en een maatje op bezoek. Hij is de officiële vertegenwoordiger van het dorp indien buitenlanders arriveren en komt langs om kennis te maken en om ons wegwijs te maken. Ze hebben wat verse groente en fruit bij zich, dat we ruilen voor suiker en rijst. En dat blijkt, samen met vishaken, de "munteenheid" waarmee we "betalen" voor vis en verse waar. Voor een plat zandeiland in een zilte omgeving hebben ze een verrassende variëteit. Bananen, papaja, watermeloen, zoete aardappel, komkommer en andere groentes: we kunnen weer gevarieerd eten. De komkommer (zoet!) is de lekkerste die we ooit gegeten hebben. Het blijkt dat de bevolking van Ninigo enthousiaste tuinbouwers zijn en elke familie heeft verscheidene tuinen, vaak op verschillende eilanden.
We give Solomon and his family a taste of dried dates from the Sudan and straight away he starts collecting the stones, when we tell him that the date palm grows on a sandy soil and in a dessert. Who knows: perhaps we have introduced something new on Ninigo and in Papua New Guinea, because that is the country we are now in. Be it illegally: we won't be checking in till Kavieng and that is a long way away yet. On Ninigo (and also Hermit atoll, our next destination), nobody is bothered by this.
We start repairing the damage caused by the storm and the freak wave. The navigation computer is coached back to life (minus its screen), the rips in the spray hood are mended, we desalinate the boat inside and out and re-attach some of the reef points in the mainsail. Repairing the jib will have to wait till Hermit island, otherwise Hanneke has nothing to do over there?!
All in all, the total damage after three days and nights of storm is not really big. If this freak wave had not hit us, there would be hardly any damage at all.
We snorkel twice at the other side of Longan, on the outer reef and see a lot of coral and numerous small fish, but the larger fish are all absent.
We laten Solomon en z'n familie gedroogde dadels uit de Soedan proeven en hij begint onmiddellijk de pitten te verzamelen, nadat we hem verteld hebben dat de dadelpalm op zandgrond in de woestijn groeit. Wie weet hebben we iets nieuws geïntroduceerd op Ninigo en in Papua Nieuw Guinea, want in dat land zijn we nu, zij het illegaal, gearriveerd. Inklaren gaan we pas doen in Kavieng en dat is nog ver weg. Op Ninigo (en ook op Hermit eiland, onze volgende bestemming) doet niemand moeilijk over dat soort administratieve onzin.
Ons verblijf op Ninigo staat onvermijdelijk in het teken van de reparatie van de schade die de storm veroorzaakt heeft. De navigatiekomputer wordt weer tot leven gewekt (minus scherm), de scheuren in de buiskap genaaid, we ontzilten de Vaarwel grondiger dan we onderweg konden doen (zowel binnen als buiten) en de reeftouwtjes aan het grootzeil worden weer vastgezet. De reparatie van de fok bewaren we voor Hermit eiland, anders heeft Hanneke daar niet te doen?!
Eigenlijk valt de totale schade, gezien de duur van de storm (drie dagen en nachten), best mee. Als die golf ons niet verkeerd getroffen had zouden we er zo goed als schadevrij uitgekomen zijn.
We snorkelen twee keer aan de andere kant van Longan op het buitenrif en zien een hoop koraal en massa's kleinere vissen, maar de grote vissen schitteren door afwezigheid.
All islands on the atoll are inhabited and there are quite a few islands, some fairly big. Solomon estimates that Ninigo is home for about 800 people and 800 people can eat a lot of big fish. Especially when there are outboard motors available to catch them. Furthermore, the sharks have all but disappeared because of the trade with China in dried shark fins. A sad trade, because the remainder of the shark is thrown away. Worse, the shark is very often still alive, but without a dorsal fin the fish cannot swim and dies slowly. And all this for a traditional soup.
Up until a few years ago the atoll was regularly visited by live-aboard dive boats. This brought in money for the community, because every diver paid a fee, while the environmental impact on Ninigo was minimal. But the disappearance of the big fish and especially the sharks has stopped the dive boat visits. A potentially long term source of income has been stopped by the short term profits of the shark fin trade. And it will take a long time for the shark population to recover.
Outboards do not rule supreme on Ninigo. Most people use traditional sailing canoes for travels between the islands. Both men and women are very able sailors and the square rigged craft reach surprisingly high speeds in the light breezes. The bigger canoes even carry two masts.
Alle eilanden op Ninigo zijn bewoond en er zijn er veel en sommige behoorlijk groot. Solomon schat dat er in totaal op het atol zo'n 800 mensen leven, wonen en vis eten en 800 mensen kunnen in korte tijd korte metten maken met het bestand grote vissen. Zeker als ze de beschikking hebben over buitenboordmotoren om ze te vangen. Daar kan dan nog bij opgeteld worden het decimeren van het haaienbestand ten behoeve van de handel met China in gedroogde haaienvinnen. Een trieste handel, want de rest van de vis wordt eenvoudig weggegooid. Sterker nog, de haai leeft in veel gevallen nog, maar kan zonder rugvin niet meer zwemmen gaat dus langzaam dood. En dat alles voor een traditioneel soepie.
Tot een paar jaar geleden werd het atol aangedaan door grotere boten met duikers. Dit leverde geld op, want elke duiker betaalde een bijdragen en het duiken zelf had geen negatieve invloed op het milieu van Ninigo. Echter, het verdwijnen van de grotere vissen en met name de haaien heeft de duikbezoeken stop gezet. Een potentieel langdurige inkomstenbron is dus naar de haaien geholpen door het kortdurend gewin van de haaienvinnen oogst. En de haaien zie je voorlopig niet meer terug.
Voor het reizen tussen de verschillende eilanden wordt door de meeste Ninigoers gelukkig nog gebruik gemaakt van de traditionele zeilkano.
We meet Helen, a lively grandmother, from the other side of the atoll. She is the only one on her island, who has a sewing machine and she sews for everybody around her. Unfortunately a lack of needles, yarn and cloth has made her machine useless. Hanneke puts together a surprise package with all the missing items and Helen is ecstatic.
Zowel de mannen als de vrouwen zeilen en ze zijn daar bijzonder kundig in en de vierkant getuigde vaartuigen bereiken met weinig wind verrassend hoge snelheden. Grotere kano's worden zelfs uitgevoerd met twee masten.
We maken kennis met Helen, een struise oma van een eiland aan de andere kant van het atol. Zij blijkt, als enige op haar eiland, in het bezit te zijn van een naaimachine, waarop ze voor Jan en alleman naaiwerk kan verrichten. Helaas een gebrek aan naalden, garen en stof had haar machine werkloos gemaakt. Hanneke maakt haar o zo blij met een pretpakket waar allerlei spullen voor naaien inzitten.
On Monday 7 March, after a week on Ninigo, we say goodbye to the friendly and hospitable people of Longan, start the engine and sail the 50 nautical miles to the next atoll with Hermit island in the middle. The wind is about force zero and right on the nose, so sailing is out of the question.
Op maandag 7 maart, na een week op Ninigo, nemen we afscheid van de vriendelijke en gastvrije bevolking van Longan, starten de motor en varen de 50 mijl naar het volgende atol met Hermit eiland in het midden. De wind is ongeveer kracht nul en recht op kop, dus zeilen kunnen we wel vergeten.