Pages - Pagina's

22 Apr 2011

Kavieng
wed 31/3/2011 till fri 22/4/2011
Kavieng is the main town of the PNG province of New Ireland, but despite that it is a sleepy quiet township. The population is very friendly and are interested to know where we come from, what our names are, etc. etc. The local thief/con man is well known by everybody and when he tries his tricks on us, we are warned by several passers by that he is bad company (we were already a bit suspicious ourselves).
Kavieng
wo 31/3/2011 tot vr 22/4/2011
Kavieng is de hoofdplaats van de PNG provincie Nieuw Ireland, maar ondanks dat is het een rustig en slaperig dorp. De bevolking is uiterst vriendelijk en zoals bijna overal bijzonder benieuwd waar we vandaan komen, hoe we heten, enz. De plaatselijke dief/oplichter is bekend bij iedereen en als hij zijn truckjes bij ons probeert, worden we door verschillende voorbijgangers erop gewezen, dat hij niet deugt (zelf vermoedden we ook al iets).
There is a good market with an abundance of produce. All except bananas(!), a drought has wiped out the banana crop. Being in the tropics and without bananas, that is unheard of. So anytime we see bananas we buy them immediately. The capitalist theory of supply and demand does not operate here, because despite the lack of bananas are they still the cheapest fruit together with papaya's.
Er is een goede markt, dus aan verse waar geen gebrek. Behalve dan bananen(!), want door een onverwachte droogte hebben veel bananenbomen het loodje gelegd. In de tropen en dan geen bananen, dat kan eigenlijk niet. Het resultaat is wel, dat als we ergens banenen ontwaren die er redelijk uitzien, we ze onmiddellijk kopen. Het kapitalistiese verhaal van vraag en aanbod lijkt hier niet op te gaan, want ondanks het gebrek eraan blijven bananen, samen met papaja's, de goedkoopste vruchten.
Checking into the country is easy and free for us, despite the fact that other yachties had to pay for it. We blame it to the mysterious ways in which corruption works. Kavieng boasts ONE ATM and it accepts our dutch bank card, so we have no difficulty helping ourselves to the local currency, the kina. Except when our dutch bank account is empty, because we forgot to add money via the internet. Luckily Martha does it for us. That can happen when you have not been using money for a couple of months. Part of the money is immediately spent on a dive trip with the local dive operator. We see sharks, many reef fish and swim through narrow corridors and cave like structures. Nice and our own equipment gets used again for a change. Because Kavieng is a regional centre there are more supermarkets and shops than strictly necessary for its 3000 inhabitants. The shopping is good and we replenish our stores. They even have brown rice and whole meal flour(!) for a friendly price. We buy a large quantity of it and if we can keep the weevils under control, it should be enough to last till we reach New Zealand. We cannot buy any sugar. All of PNG is without sugar, because one of the two sugar factories is already for months out of order because of sabotage. And we had traded all our sugar, expecting to buy it here. Luckily the day before we leave a ship arrives with pellets of sugar and we are able to buy five kilo. There is a well stocked chemist/pharmacy and we buy new antibiotic powder, cream and pills. We need it, because since Ninigo we both suffer from tropical ulcers on our skin. They heal very slowly and it affects our health and well being. Some five years ago, when we left Vanuatu, we also left these tropical ulcers behind. But now, as we re-enter the Pacific Ocean the weeping sores are back again, a real nuisance. We are told that the ever present flies here spread the Yaws bacteria, when they land on small cuts or wounds in the skin. When you accumulate enough of these skin ulcers, they start to erupt all over your body, requiring a full course of antibiotics to get rid of it. We try not to let it escalate and we dab antibiotic powder or cream on every tiny cut and cover it so flies cannot land there. We were relieved when we could renew all the ammunition for this ailment in Kavieng.
Inklaren kost geen enkele moeite en verrassenderwijs ook geen geld, ondanks het feit dat anderen er wel voor moesten betalen. We wijten dat maar de mysterieuze wegen der korruptie. Kavieng kan zich beroemen op een flappentap en aangezien de machine onze ING kaart accepteert kunnen we de lokale munteenheid (kina) uit de muur trekken en dus aan geld geen gebrek. Althans er is geen gebrek nadat Martha ervoor gezorgd heeft dat de poen op de juiste rekening staat. Een organisatiefoutje van onze kant. Dat krijg je als je al maanden niet meer in de buurt van de geldekonomie geweest bent. Een gedeelte van het geld gooien we meteen over de balk door ons aan te sluiten bij een duiktrip van de lokale duikwinkel. We zien haaien, de bekende rifvissen en zwemmen door grot-achtige strukturen. Leuk en onze eigen apparatuur wordt weer eens gebruikt. Aangezien Kavieng een lokaal centrum is zijn er meer supermarkten en winkels, dan nodig voor de 3000 inwoners van het plaatsje. Er is dus goed te winkelen en we kunnen onze voorraden weer aanvullen. Er blijkt zelfs bruine rijst en volkoren meel (!) voor handen voor een vriendelijke prijs. We stouwen onze boot vol met dat spul en als het ongedierte (kevertjes) eruit weten te houden, dan moeten we genoeg hebben totdat we Nieuw Zeeland bereiken. Wat er niet is, is suiker. Heel PNG zit zonder, want door sabotage is een van de twee suikerfabrieken al maanden buiten bedrijf. En wij hadden onze hele voorraad geruild, denkend dat we in Kavieng weer suiker kunnen kopen. De laatste dag voor vertrek arriveert er een schip met een lading suiker en we bemachtigen vijf kilo. Er is een goed voorziene drogist/apotheek en we kunnen ons weer voorzien van nieuw antibioticapoeder, -zalf en -pillen. En dat is nodig want sinds Ninigo hebben we allebei weer last van tropiese zweren op de huid, die maar langzaam helen en onze gezondheid dreigen te ondermijnen. Ruim 5 jaar geleden, toen we Vanuatu verlieten, namen we ook afscheid van deze toestand en we zijn nog niet terug in de Stille oceaan en hoppa, de zweren zijn ook weer terug: lastig en vervelend. De overal aanwezige vliegen verspreiden de yaws bacterie als ze op wondjes of sneetjes zitten. En als je maar genoeg huidinfekties hebt, dan begint je lichaam zelf nieuwe zweren aan te maken. Tegen die tijd heb je een volledige antibiotica kuur nodig, dus het is zaak om het zover niet te laten komen, door de zweren zelf met antibioticapoeder of -zalf te bewerken. We zijn blij dat we in Kavieng deze ammunitie weer hebben kunnen aanschaffen.
In the street we are accosted by Clifford, the headman/policeman of one of two tiny remote islands, further north. He wants to know where he can find information on the internet about GPS. Regularly they visit Kavieng by boat to buy goods for Emirau island and on the way back it can be a challenge to find the island again, when the weather is bad. Currents are also unpredictable. He is convinced that a GPS can make this trip a lot safer and we agree whole heartedly. We remember that we still have our 18 year old Traxar GPS stored on the boat, a present from our american friend Mike all those years ago. Given also to make our journey a safer one. The Traxar still works, only the internal battery does not store settings and way points for long any more. To make a long story short: we unearth this GPS, test it (still works OK) and Joop installs it on the island boat of Clifford. We do not want any payment, but until we leave we are given bags of fruit and vegetables.
Op straat worden we aangesproken door Clifford, die hoofdman/politieagent blijkt te zijn op een van twee afgelegen kleine eilandjes die verder naar het noorden liggen. Of we hem zouden kunnen vertellen waar hij op het internet informatie kan vinden over GPS-en. Regelmatig komen ze per boot naar Kavieng om voorraden in the slaan voor het eiland Emirau en met slecht weer is het soms moeilijk om het kleine eiland terug te vinden. De stromingen kunnen onvoorspelbaar zijn. Het lijkt hem dat een GPS een hoop veiligheid kan geven. We zijn het daar helemaal mee eens en bedenken ons dan, dat diep onderin de Vaarwel we nog steeds onze oude trouwe Traxar GPS bewaren, die we 18 jaar geleden van onze amerikaanse vriend Mike kado gekregen hadden. Ook om ons zeilen veiliger te maken. De Traxar werkt nog, alleen de interne batterij is kaduuk en daardoor worden gegevens niet erg lang meer vastgehouden. Om een lang verhaal kort te houden: we graven het apparaat op, testen het (werkt naar behoren) en Joop installeert het op de eilandboot van Clifford. Betaling willen we niet, maar je begrijpt dat we daarna, tot aan ons vertrek, niet veel groente en fruit meer hoeven te kopen.
We do not only give presents away, we receive them too. The Malaysian super size cockroaches (these guys fly on board), have settled in our boat and multiplying fast. We mention it, when we are on Allan's boat, solving a couple of computer problems for him and Allan hands us some professional cockroach poison, a paste to put in cracks or corners. Wow, immediate results. Within a few days we find dead bodies when we open lockers, both big and small ones. For the moment the live cockroaches are history. On good Friday, 22 April, we have been long enough in PNG and Kavieng and leave in the direction of the Solomon islands, 550 nautical miles to the south east. A journey with some obstacles, but all in all a good trip.
We geven echter niet alleen weg, we ontvangen ook. De maleise reuzenkakkerlakken (dat zijn die jongens die kunnen vliegen) hebben zich aan boord genesteld en het begint uit de hand te lopen. We noemen dit op aan boord van een medezeiler, voor wie we wat computerprobleempjes uit de wereld helpen en Allan schenkt ons wat professioneel kakkerlakkengif (een pasta). Nou dat werkt. Binnen een paar dagen beginnen we her en der dode beesten tegen te komen, volwassenen en jonkies. Levende kakkerlakken zijn voorlopig verleden tijd. Op goede vrijdag 22 april vinden we dat we lang genoeg in PNG en Kavieng geweest zijn en vertrekken we richting de Solomon eilanden, 550 zeemijlen verderop en in zuidoostelijke richting. Een tocht met wat hindernissen, maar al met al niet slecht.